Fjalët e vërteta të Ismail bej Qemal Vlorës, për tradhëtinë kombëtare dhe mosbashkimin e Shqipërisë
Brahim (Ibish) AVDYLI:
Njeriun e çuditshëm, i cili fliste me zë të lartë nëpër të gjitha rrugët e botës ku i shkelte këmba, ka kohë që e kanë nxjerrur prej shtëpisë së vet. Kishin “të drejtë” apo nuk kishin “të drejtë”, ata që e bënë lëmsh fatin e tij, kjo gjë nuk dihet. Por ai kishte mbetur “i popullit” të vet, plot me zhele, i zbathur, pa ngrënë e pa pirë, derisa një pakicë, kishte bërë shumë të holla.
Nga i nxjerrën ata të hollat, nuk dihet. Por, kishin çdo gjë! Nuk iu hante palla për kësi tipash, si ky, e as për të tjerët, nga populli i ngratë!…
Edhe unë jam një nga mijëra njerëzit e tillë, herë me bukë e herë pa bukë!
Nuk mund të hesht, kur nuk munden të përbij të fëlliqurat; të përlarat; të palarat; fundërrinat; jashqitjen; gjakun e fëlliqur, i cili gjithnjë më ndjek mua prore që të më zë, e detyrohem që të ike, edhe vetja! Të shkoj tek bre miza hekur, ku askush nuk mundet që të shkoj e ta mendojë një gjë të tillë, nuk bëhet! Të duroj e të përbijë copa hekri e terri, terrinë, as ajo nuk shkon! Që të plas papritur, gjithnjë e më papriturazi, kur nuk mund ta mendosh se mund të vijnë të papriturat, kjo gjë mund të vije!…
Jam si “të papriturat”! Medet! Rropullimë shkon rreth nesh e sipër nesh!…
Gjithçka mund të vijë edhe këtu, në rrotë të ëmës, sepse mua më përcjellë hukama e dreçit të madh, qoftë larg prej meje, e prej të gjithë të tjerëve, që nuk mund të mendojnë e as të veprojnë si ai, he ate e lëshoftë toka deri në mes të saj, mu te Luciferri, që i mallkuari e ka nxjerrur vetë në këtë jetë, lanet paçtë përgjithmonë! E zëftë qielli përfundi, që të mos mundet prapë të dalë dhe që të mos mundet asnjëherë të njerr një hukamë të tillë prej vetes! Mundohet që t’i prishë të gjithë njerëzit tanë nga origjina e lashtë kombëtare, nga prejrardhja e tyre, nga gjeneza, dhe të na lë “të dalur” prej kohës sa më të re e pa dije të shëndoshë, të mirëfilltë, si pa krye!!…
Kështu, pa e pyetur askend, as popullin e tij, ai po vepron, siç do vetë!!…
E dërgoftë Zoti i Madh NË KUKUZEL, atij i qofshim falë të gjithë të mirët, që janë të shkepur nëpër botë! Eksplodoftë edhe vet nga e keqja e tij, që e ka mbllaqitur llap e llup, pa pushim, si të hajë mish viçi, mbi emrin tonë e në emrin tonë, nëpër zgafellat e tij të gjëra e të pamatura, që quhej “atdheu”!
Atdheu ishte dheu i shenjtë i atit të madh, që na e ka lënë brez pas brezi. Por ç’e do! Kemi mbetur një grusht i vogël njerëzish në dheun e atit, prej tyre janë të shpërdarë dita më ditë në tërë botën njerëz të mirë, sepse ky atdhé i jonë është mallkuar siç duket prej Satanit, lanet paçtë, i mallkuari!!…
Qeni-qen, qeni dhe i biri i bushtrës, në krye të qenëve të tjerë, zagarëve që i shkojnë nga pas, e secili ta përcjellë pas çdo qube, ani pse është lendinë e zhveshur dhe po shihen, por duhet të shprazin jashtëqitjen e tyre apo të t’i kërkejnë njëherë nga pas, ose t’ia kthejnë atij prapanicën prej qiellit dhe ai të kënaqet si dreçi i biri i dreçit e nipi i dreçit të madh, që flet gjuhën serbo-shkavishten. Shkavishtja e fëlliqur sot flitet edhe nga shqiptarçiqja!!…
Fjalët e thukta të studiuesit Agron Dalipaj, mbi tradhëtinë e Shqipërisë…
Ai mendon gjithnjë se “atdheu” i tij mund të bashkohet copa-copa, nga të gjitha shtetet artificiale përskaj vetes, dhe të gjitha pjesët të fusin kokën, por sytë e mbyllur në një THES, dhe prapanicën që ta lënë të zhveshur jashtë thesit, por kush mundet, le të bëjë çka të dojë. P.sh. të gjithë serboviqët të zezat munden të bëjnë, dhe e kanë “dëshmuar” këtë punë të fëlliqur mija herë, duke luajtur se prapti edhe me fëmijët tanë të pafajshëm, të cilëve u ndihej kukama, në pikë të qiellit, nuk ka fare problem! Bjeri he thi i biri i thiut, se e ke ngjyrën e gjelbërt në semafor, nga kreu i vendit!!
Të “luajnë” pastaj nga dhjetë e njëzet veta me një njeri e të pa fuqi që të mbrohet, gjakprishur nga demoni i zi, mbi gratë tona të mira, deri sa u del shpirti nga “huri” i gjatë i pisave të UDB-së! Në radhë të parë, është hu me zhangë, plot flliqtësi, që futet në çdo vrimë. Fëlliqësia dhe e palara, është vetë “kultura” e tyre!! Ata dhunën e kanë HOBI TË PARË mbi shqiptarkat, dihet madje 300 e sa vite më parë, sepse ata “thonë” për veten e tyre se “janë të shenjtë” dhe se kanë lindur “para Zotit të Madh” në këtë botë, he u plaçnin të dy sytë!! A e dinë se kjo është një “rrenë klluqe”, se ajo aspak nuk shitet! E nuk e dinë se kjo është një fundërrinë kokëlartë shkavishte, dhe gënjeshtër që i vie era e rëndë prej së largut, tërësisht PIS!!…
Fjalët kyçe të Abraham Linkoln, Presidentit të SHBA-së, mbi votën e zgjedhësve
Nuk mjafton që të lexojmë qindra libra të LIRISË sonë, të gjenocideve të pa para e shumëvjeçare të tyre mbi ne, mbi pleqtë tanë, mbi gratë e vjetra, mbi nuset tona, mbi motrat tona, mbi vocrrakët tanë, të cilat e mbushin botën me dëshmi të idhëta, si xehri, të këtyre gjenocideve, por edhe nga shetet e mëdha, na del pa pikë turpi, një turp i madh i të gjitha turpeve, dhe i thotë gjakpirrësit tanë, të mbufatur me drogë të madhe, me tonelata të tokës sonë, se qenka “shembull i artë i shtrirjes së dorës në mes vëllezërve të Ballkanit”!!
Ku është “Ballkani”, sepse nuk e kuptoj këtë fjalë turke, për Gadishullin Ilirik! E cili qenka “vëllai” i jonë, sepse ai “vëlla”, që e quan burri botës, është ai që na ka vjedhë çdo gjë e ç’ njerëzuar; grabitur e grirë; dhunuar, i madh e i vogël, meshkuj e femra; ndër shtëpitë tona, të zënura me të gjitha mjetet e dhunës shtetërore, pra është armiku më madh e më i pashpirtë, pa fije të karakterit. Ne, jemi i njëjti popull në të dy shtetet, por jashta gadhit!!
Bota qenka një botë e përdalur! Botë e zënë pisk nga pisat e tjerë të botës, të cilat nuk mund të quhen kësisojit “botë”, me pisat e njerëzimit, që pis e kanë shpirtin e tyre të zi, por e kanë njëfarë kapitali të madh, si Sorrosi me djemtë pisa, më të zi se pisat, p.sh. që të hollat ia njehnin në dorë Arkanit, për të vrarë shqiptarë, kah sillej e pështillej ai, e sot Sorrosat na qenkan në “kokë të botës”, por janë rrukullimë e dreçit të verdhë, gjatë tërë globit! Të hollat qenkan vetëm pjellë e dreçit dhe ndihmojkan të birin e birit të dreçit!
Pamje e trishtë, në natyrë, para reshjeve…
Si duket, e paska kthyer magjia okulente dhe e zezë, si futa, si vetja e tij, që të lidhë njëfarë “bese” me djallin tjetër të madh, përmbi nesh, e djallin tjetër të zi përfundi nesh, së bashku me të gjithë djallët e mëdhenj, e më të mëdhenj në të tërë botën, andej e këndej, pra ruso-viqëve e serbo-viqëve apo greko-viçëve, pa e thënë se janë të lidhur me turko-viqët e me hamamgjikat e tyre islame, fé dhe për fé, pra të çervishëve e hoxha-majmunave të kthyer nga demoni i zi arabik, sepse të gjithë paskan mundësi të na i quajnë “popuj islamik”. Ata, prej kësaj feje po zhvatin, vap e vup, sa të munden, dhe jo me grushta, por me traktora apo me kamiona! Legalisht është!
Paskan mundësi që të thirren kësisojit, sepse feja i paska krijuar. Ne, nuk duan fare që të ekzistojmë mbi rruzullin tokësor, sepse i dimë mirë të gjitha të fëlliqurat e tyre, nëpër shkretirat e fjalës së paparë! E kështu e bëkan veten e tyre si “zë i madh” mbi vizionet tona! Vaje e medet! Kuku o Zot i Madh! A e ditkeni Ju këtë punë të përditshme të tyre mbi tokat tona, që para lindjes së THOT-it, me shkrimin fonetikas, në fillim të njërëzimit, por nuk mund të flashësh, madje as një gjuhë dhe asgjë?! Bash ASGJË!…
Jo, nuk ekzistojke për sarisahatllëkun turko-serbo-filo-shqiptarçiq!!…
TI (se më nuk të thërrash “JU”!), nuk mund të flasësh!! Nuk dihet çka je!…
Këta qena, as burr-e-grua, por të butë sa mu…, të vështirë sa nuk mund të merret vesh kjo punë, po e prishin vendin tonë të shenjtë, me gjithfarë hamamgjikash! Edhe ne, jashtë gardhit, që kemi luftuar, u dashka të futemi me një turqizën të beftë e torollak, për vetvendosje me fé, të bëhëmi fli për sepektrin turkofil e serbofil, dhe ka rrezik të mirëfilltë që të kthehemi të gjithë e rrumbullak në koshin e plehërave! Apo me keq, rrum në “qenef”!!…
Pllakatë e shëmtuar e të shëmtuarit serbo-madh, Bregoviq,
që dashka të marrë pjesë në Festën e birrës në Korçë.
Të gjithë çervishët tanë e të gjithë hoxha-majmunat e Kosovës e paskan lidhur një “bythë”, më falni, një “besë”, me djallin e verdhë të botës! Ti, nuk paske për të thënë asgjë, sepse ata, të mallkuarit, i kthejnë ngjyrat e pamjet, ashtu siç mund të “besojnë” njerëzit, bythlidhur në paditurinë e gjuhës së pakuptuar! Tani, thotë dikush, se “vendit tonë i nevojiten talibanët”, madje edhe ditkan më mirë se serbo-shkavishtat t’i dhunojnë gratë e reja e të mira. E mbushim gjoksin me medalje dhe gjepat me ari, pa derdhur aq mund! Na mbushet qenefi i vogël me qenefaxhi të ri, dhe ne kthejmë kokën në mënyrë si të paditur, në anën e kundërt, e themi: nuk dimë asgjë!!…
Më vjen shumë keq!! Po, më vjen keq që fola kësi fjalësh të lëshuara prej fundit të fundit të shpirtit tim, të palavitur nga padrejtësia e tyre, ndaj nesh! Le të shkojnë të gjithë në rrotë të së emës! Gjithçka ishte e planifikuar nëpër laboratorët e djallit të madh, këtu të veshur herë me kule, e herë i zdeshur e cullak, midis njerëzve! Unë, nuk mund të hesht! Jo, nuk mund të hesht!!…
E ku mund të hesht?! Nuk ka djem që dijnë të lëvizin gishtin e dorës në këmbëz të armës, siç e bëri dikur Avni Rrustemi, mbi shitësin e tokave tona, te serbofilët, në Francë! Jo, jo! Nuk mund të hesht, pra!! Edhe ky njeri (në qoftë se mund të quhet , sepse majmun i fëlliqur është!) është i njohur në Francë, në dashi me vjedhje, e në dashi me burgje! Është shumë mirë për te! Tani është një majmun i tërë, por majmun i socialistëve!…
Heshtja nuk ështe për ne, si bira e fundit e kavallit, sepse kjo është baras me vdekjen tonë të mirëfilltë! E kur thoshte shteti “autoritar” të heshtnim, ne gjënim mënyra tjera të komunikimit, sepse ishte shtet i huaj mbi ne dhe nuk kuptonin! E tani! Është nëna e jonë e madhe! Sa është keq ajo, nuk mund ta themi! Kush e ka provuar në kurriz, ka përvojë! Nuk lë tjetër mundësi që të shfryjmë barkun e plasur nga pështirësia! Ka luajtur mendja, ore!!…
Po kush do të na kuptojë se?! Na thërrasin me të gjithë emrat, që mund t’i nxjerrë goja e fëlliqur! Ose, të na ndrydhin, me heshtje! Të “heshtësh” ishte gjithmonë një gjë e pakuptimtë! Pakuptimësia, është formë e qeverisjes së tyre! Po përse kemi ardhur në këtë botë: për të lëvizur; për të punuar ate çka kemi mundësi që ta bëjmë; për të vepruar; për të folur ate që thoshte i madhi Zot për njerëzit; për të mbrojtur ate që është i sulmuar, etj., etj…
E kundërta, vjenë në shprehje nga poli-a-tika shqiptarçiqe!
Hë! Prap i thirra “I madhi Zot”?! Uuuu! A e dëgjuat, more! Por jam një zë i padëgjuar i këtij kombi! Deri kur do ta thirri këtë farë “kombi” kështu?!
Ndoshta, do të quhet ndryshe. P.sh. “kombi musliman”! Më poshtë nuk ka! Më mirë, le të quhet kombi “mut-o-sman”! Është emër i krisur, pasi që edhe udhëheqja e jonë ka dalur tërësisht na mendja e nderi!
Edhe vet jam i çmendur, i krisur, e ju me siguri e dini këtë punë?! Po, po hedi! Jam “i çmendur” ! Kam dalur në ledinë, në Fusha të Bajram Pashës!…
Punë e madhe! Le të vdes, deri atëherë! Nuk heshti fare!…
Edhe i vdekur zgjohem dhe u nxjerri probleme!…
