Nexhat Halimi
rrëfim në poezi
Ka ditë s’ vjen postieri në rrugën e vjetër
Kot pres lajm çfarëdo të vijë prej largësisë
Gjërat rreth meje digjen flakë të afërsisë
tashmë e mësoj veten të zgjohem çdo ag pa ty
të jetoj vetëm me kujtimet e mbetur peng
vij e ik e ndër ndjenja më sillet veç rreng
veç dredhi gjurmë e siluetës sate a diçka tjetër
çel librin e flas vargje për dashuri me lot
kam mësuar të ndjek të njëjtën rrugë në qytet
t’i zgjohem plagës së vjetër kaq vjet
të takoj te shkolla në ora katër kaq kot
të ta shoh siluetën nga bie trotuarit aty
kthehem prapë vetëm në shtëpi në vetmi
ta përfundoj këtë rrëfim tronditës në poezi
çon sajna lumi
shpërthen prej gurit në brez të bjeshkës
e rrjedh furishëm ndër ëndrrat e braktisura
e diela është autoportreti i ujit magjik
nis e mbaron mes etjes e psherëtimës
e zogu i vogël çukit pandërprerë në shelg
e larg largësinë që ke mësyrë e në zemër afrinë
ja sesi vala e ndjek valën kapërcen mbi sajnë
e krijon ritmin e pavdekshëm të fyellit
zot unë e ndjej gjithnjë në majë të pyllit
prapë shkulm i madh uji kthehet nga lart
me vrull të çakorduar zgjohet prej gurit
përplaset në pengesë e unë mendimit ik
dëgjoj ujin nga rrjedh e krijon prapë muzikë
çon sajna lumi e ti vuan për urën e rrëzuar
veç pse të dua
pa pritur më kujtohesh ti zemër
ndërmjet mjegullës së dendur mësyjë
në gurin më të lartë të shkruaj me gjakshkrim
shtresa e mjegullës tjetër
e bardhë në të zezë kaq e vjetër
ka mbuluar kroin luginën e vetmuar
asgjë të re kot nuk dalloj aspak
vetëm hundët papritur më pëlcasin në gjak
ja ti papritur më shfaqesh cullak
apo vetëm të skicoj te gardhi me thupra thurur
të shkruaj nga endesh siluetë e tretur
veç pse të dua veç pse të ëndërroj grua
shtreza e bardhë e zezë me derdhje tjetër
ma mbulon ëndrrën e shkrimin e vjetër
aty ku fle zana
veç një dhiare në dalje lëviz ndër zagushi
vallë a do të arrij tashmë të lirohem nga epika
e ndiej zemrën e fushës me asfodela në jalli
e shkrimin e nisur atëherë në vetmi
flas në vete zjarr të derdhur nga lirika
ec e meditoj për metafora për simbole nën hënë
për shkrimet lirike të kryqëzuara për ty
ja papritur dal te liqeni e aty ja një dre’
me dy brirë të degëzuar për te ylli në qiell
e ritmin e gjakut që e dikton furishëm një fyell
natë është e unë ndjek siluetën time buzë ujit
e pres i ndezur nga ardhja e fuqishme e mujit
ah dashuri e zgjuar nga mali i pishës ku fle zana
e fund qiellit të errësuar ndrit hëna
shiu e lejlekët
ne përsëri njihemi nga shiu e lejlekët
ja tashmë i mungojnë lumit dhe fluturojnë
në formë të v-së dhe me sytë nga jugu
mungesa është e madhe e dhembja e fjetur
deri në ardhjen e serishme të pranverës
fluturojnë me krahët e lodhur në krahë të erës
e kopshtet lule vyshkur në vete qajnë
kot e ndez fanarin e gjakut te dritarja jote
kot nisem te ti dhe nuk arrij asnjëherë dot
i shikoj sytë në qelin e thyer të dritares
e më pikin dy pikë lot në frymën e fanfarës
veç pse shpirtin e përndezëm unë e ti
veç pse s’ vdesim presim të shihemi përsëri
ja avullit të dritares çelen rrugë të gjata
e hapen ndërmjet pandërprerë peizazhe kot
ja ne përsëri njihemi nga shiu e lejlekët
fluturimi i ashtit në gjithësi
s’je më në rrethin tim nga shkumësi
breshkat të tërhiqen pa kokë
gurë përroska uji e gjethe të verdha në erë
bie frymë e ëndrrës në këtë pranverë
ja sesi rrëzohem mbahem prapë për tokë
e në gardhin prej thuprash nxjerr kokë një rrashtë
e ma kujton gjenezën në këtë shkreti
vërej nga vjen dhiares së vetmuar mari’
prapa të vjen një qen i bërë ujk e i zi
rrethit nga shkumësi ti përsëri vjen në cak
majës së kokës të pik ende gjak
në gjithësinë e bërë vetëtimë ec ‘i plak
veç gurë e përroska e gjethe e flakë e kashtë
e zogu i gjakut fluturon në gjithësi
jeta vjen e tret
vetëtima prek qiellin e murrmë me gjarpri
në kodrat e ndezura flakë të etur në lashtësi
unë ndërmjet shkoj e vij ëndrrës me furi
kroi rrëzë kodrës së kishës gurgullon qetë
grimcoj copëza kallamboqi në kalanicë
bartur në tarçuk nga shtëpia me gjumë në sy
e dëgjoj ritmin e njëjtë të ramë hasanin
një e një nga thyen gurë në dumnicë
ujë kroi pi e një flutur e kaltër fluturon lehtë
mixha ahmet mbështjell duhan kaçak me durim
e ngreh etshëm dhe krijon rreth kokës tym
kroi rrëzë kodrës së kishës gurgullon qetë
ja sesi pëllëmbë e pëllëmbë jeta vjen e tretë
udhëtim me kuptim
unë për çudi përherë në udhëtim e larg
pjesës intime të kokës
në një rreth të verbët breshkën e ndjek gjithmonë
me etje të pashmangshme të tokës
bie vetëm rrebesh shiu nga syri im kokërr
unë për çudi përherë afër kokës e larg
udhëtimit nga uji i jugut
valës së spërkatur në gjithësi
në një mal pa gjahtarë ndezi zjarrin më lashtë
ndezi krënde eshtrash e bjeshkë e kashtë
bie shi e shi shumë shi prej syri
pak gjelbërim për ashtin e djegur
në hark të gurit në zgërbonjë ulliri
e më vjen ta vras dhe atë vetëtimë nga deti i largët
i rrethuar në shëmti në pushtim të qartë
e ec vetes së ikur në udhëtim
me dhembje e ëndrra e prapë me kuptim
