Ish-Presidenti i Shteteve të Bashkuara George H. W. Bush me bashkshortën e tij Barbarën takohen me Nënë Terezen në Zyrën Ovale të Presidentit në Shtëpinë e Bardhë – Washington, D.C. 9 Dhjetor, 1991
Nga Frank Shkreli
Presidenti Trump ka shpallur Ditën e Mërkurë ditë zije kombëtare për ish-Presidentin George H. W. Bush, i cili u nda nga kjo jetë në moshën 94-vjeçare. Presidenti George Bush i vjetër kujtohet këto ditë si një person me karakterin më të lartë njerëzor dhe si një President, shembulli i të cilit do të frymëzojë gjithmonë amerikanët dhe të tjerët. Shërbimi i tij jetësor public dhe privat, ndaj atyre që janë në nevojë, të varfër dhe të harruar, qoftë në Amerikë qoftë edhe jashtë saj, do të ruhet dhe do të kujtohet përgjithmonë në zemrat e Amerikanëve dhe popujve të tjerë.
Më shumë se 25 vjetë më parë, Presidenti George Bush i vjetër i dha jetë dhe drejtim një lëvizjeje të re për të ndihmuar njerëzit më në nevojë – një lëvizje kjo e cila ç’prej atëherë e deri më sot ka ndryshuar, për më mirë, jetën e shumë njerzëve, duke përmirësuar jetën në shumë komunitete të ndryshme, anë e mbanë këtij vendi dhe në mbarë botën.
Në fjalimin e tij me rastin e inaugurimit si president i 41-të i Shtetee të Bashkuara, në vitin 1989, Presidenti Bush i vjetër u bëri thirrje amerikanëve që të ndërmerrnin veprime vullnetare në komunitetet ku jetonin si, “pika ndriçimi duke bërë mirë anë e mbanë vendit.” Në fjalimin e tij të inaugurimit president, kjo ishte tema kryesore, ndërsa ai pat premtuar, “në një moment plot shprese”, për të përdorur fuqinë e Amerikës, si një “forcë për të bërë mirë” në botë.
Duke njoftuar programin e lëvizjes “Points of Lights”, Presidenti Bush është shprehur me atë rast se, “Amerika nuk është kurrë e plotë, nëqoftse nuk angazhohet për një parim të lartë moral. “Ne si popull, e kemi këtë sot si një qëllim për tu realizuar. Duam që fëtyrën e këtij Kombi ta bëjmë më të përzemërt dhe fëtyrën e botës ta bëjmë më të butë e më fisnike. Ka shumë punë për të bërë. Kemi të pastrehët, të humburit dhe të harruarit, për të cilët nuk kujdeset kush. Kemi fëmij për të cilët nuk kujdeset askush, e të cilët nuk njohin dashuri as nuk gëzojnë jetë normale…të gjithë kanë nevojë për kujdesin tonë, për këshillat dhe ndihmën tonë”.
Pasuria, pat thënë me atë rast Presidenti Bush i vjetër, nuk është vlera për të cilën duhet të jetojmë. Jeta jonë nuk duhet të matet dhe të vlerësohet bazuar në pasurinë që kemi akumuluar, duke shtuar se, “Nuk mund të shpresojmë që fëmijve tanë t’u lëmë pas një veturë sa më të madhe e më të mirë, ose një librezë llogarie bankare me një shumë sa më të madhe. Por ne duhet të shpresojmë që t’u lemë pas një mirëkuptim dhe trashëgimi se çdo të thotë të jesh një mik besnik, një prindër i dashur për fëmijtë, një qytetar i cili lë pas shtëpinë e familjen, mahallën dhe qytetin ku ka jetuar, pak më mirë se ç’i kishte gjetur… nëse do të mbahemi mend si dikush që interesoshet dhe pyet nëse një fëmij i sëmur ka bërë më mirë dhe nëse ndalohemi për ta përshëndetur atë duke shkëmbyer fjalë miqësore me të?”
Presidenti Bush i vjetëri i kushtoi një vëmendje të posaçme shërbimeve vullnetare nga qytetarët, si një mjet për të zgjidhur disa prej problemeve më serioze të shoqërisë amerikane – duke theksuar gjithmonë fuqinë dhe vullnetin e qytetarëve për të zgjidhur vet problemet e komuniteteve ku jetojnë. Ai vet i ka cilësuar anatarët e lëvizjes së themeluar prej tij, “Points of Light” si shpirti dhe zemra e Amerikës. “Ata janë njerëz të thjeshtë, të cilët në mënyrën më altruiste prekin jetët e atyre që janë nevojtarë e të varfër duke u dhënë atyre shpresë e mundësi, kujdes dhe duke u shtrirë dorën e miqësisë. Duke dhënë aqë shumë nga vetja e tyre, këta individë të dalluar na tregojnë të gjithë neve, jo vetëm më të mirat e trashëgimisë tonë, por janë gjithashtu edhe dëshmitarë se çfarë mund të bëhemi edhe ne”, në shërbim të tjerëve, ka thekësuar Presidenti Bush i vjetër.
Me këto fjalë, që duket sikur do t’i kishte predikuar Nënë Tereza, e jo një president i Shteteve të Bashkuara, Presidenti George Bush ka vazhduar misionin e tij në këtë fushë, madje edhe pasi ishte larguar nga detyra e presidentit: të promovonte dhe të drejtonte lëvizjen vullnetare me një vizion strategjik, duke frymëzuar individët, kapitalin dhe publikun në përgjithësi dhe njëherazi duke ndryshuar për më mirë sektorin e shpërndarjes së ndihmave shoqërore, në përgjithësi.
“Çdo përcaktim i një jete të suksesshëme, duhet të përfshij shërbimin ndaj të tjerëve”, ka thënë Presidenti George Bush. Ndërsa, Nënë Tereza — një murgeshë me origjinë shqiptare e cila jetën e saj ia kishte kushtuar të varfërve dhe të harruarve të shoqërisë, anë e mbanë botës, gjatë jetës së saj ka takuar udhëheqsit më të njohur të botës, përfshirë edhe Presidentin George Bush të vjetër, siç mund të shihet në fotografinë më poshtë. Një citim i saj në lidhje me shërbimin ndaj të varfërve është mjaft identike me thënien më lartë të Presidentit Bush. Ajo citohet të ketë thënë se, “Një jetë që nuk i kushtohet shërbimit ndaj të tjerëve, nuk është jetë.”
Në të vërtetë, lidhjet e Nënës Tereze me Shëpinë e Bardhë kishin filluar gjatë administratës së Presidentit Reagan, Zëvëndës-President i të cilit ishte George Bush i vjetër, siç mund të shihet në artikullin e bashkangjitur më poshtë në anglisht. Aty përshkruhet kontakti i Nënë Terezës me ish-Presidentin Ronald Reagan në vitin 1986, të cilit ajo i kërkonte ndihmën për t’u dërguar ushqim banorëve të uritur të qytetit Juba në Sudanin e Jugut, të cilët ishin të rrethuar dhe që po vdisnin nga uria, ndërkohë që bota nuk çante kokë për ta.*
Është meritë e Presidentit Bush i vjetër që sot edhe pas më shumë se 25 vjetë nga inaugurimi i ish-Presidentit, lëvizja “Points of Light”, është organizata më e madhe në botë kushtuar shërbimit vullnetar – e cila frymëzon, furnizon dhe mobilizon miliona njerëz për tu angazhuar në veprimtari vullnetarizmi që po ndryshojnë botën, duke ndihmuar të varfërit e më të varfërve, siç u është referuar atyre, Nënë Tereza. Organizata “Points of Light”, e frymëzuar dhe themeluar nga i ndjeri President Bush i vjetër, ka më shumë se 200 degë në 35-vende të botës, në partneritet me mijëra firma dhe organizata jo fitimprurëse, sipas organizatës së fjalë.
Nuk ka dyshim se fjalimi i njohur tani si fjalimi i “njëmijë pikave ndriçimi”, (A thousand Points of Life”) George H. W. Bush, si Presidenti i 41 (1989-1993), kishte sjellur në Shtëpinë e Bardhë — një dedikim ndaj vlerave amerikane, si dhe një vendosmëri për të bërë sipas tij, Shtetet e Bashkuara një, “Vend më të mirë dhe më bujar”, përball ndryshimeve dramatike të fund shekullit të kaluar, jo vetëm në Amerikë por dhe në botë, gjatë mandatit të tij presidencial, kur ai udhëhoqi Shtetet e Bashkuara.
Vdekja dhe ceremonia e varrimit të Presidentit George Bush të vjetër u ofron amerikanëve, por jo vetëm atyre, një mundësi për të reflektuar mbi natyrën e fisnikërisë dhe bujarisë njerëzore që mundëson shërbimi publik si dhe nevojën e madhe për të ndihmuar të tjerë më në nevojë – secili prej nesh si individ dhe si shoqëri — më të varfërit në mesin tonë këtu në Amerikë dhe kudo në botë. Siç ka thënë edhe Nënë Tereza, “Nëqoftse nuk ke mundësi të ushqesh 100-të uritur, atëherë ushqeje një të uritur, më të afërmit pranë teje”, ose, “Mos prit që udhëheqsit të ndihmojnë, bëje vet këtë punë, nga një person tek tjetri”. Ky ishte dhe është edhe mesazhi i Lëvizjes vullnetare, “A Thousand Points of Life”, themelimin e të cilës Presidenti George Bush i vjetër kishte njoftuar si temë kryesore në fjalimin e tij të inaugurimit president, në vitin 1989.
Megjith dështimet dhe sukseset e Presidentit George Bush në fushën e politikës së mbrendshme dhe në fushën e politikës së jashtme përfshir marrëdhëniet ndërkombëtare, duke i dhënë fund Luftës së Ftoftë me shembjen e komunizmit dhe shpartallimin e perandorisë komuniste sovjetike në mënyrë paqësore – porosia e Presidentit Bush për të ndihmuar nevojtarët dhe të varfërit– nepërmjet vullnetarizmit — është gjithashtu një shembull dhe një pasuri e trashëguar prej tij sot dhe do të vazhdojë të frymëzojë edhe brezat e ardhëshëm në këtë drejtim, jo vetëm këtu në Amerikë por edhe anë e mbanë botës.
Në Shtëpinë e Bardhë – 9 Dhjetor, 1991 (Photo credit DAVID AKE/AFP/Getty Images)
*Marrë nga Revista La Stampa e Vatikanit, botuar më 2016
The saint who treated President Reagan “like a school boy”
Staffan de Mistura on “how Mother Teresa got the White House involved in order to get aid to the Sudanese city of Juba”
Pubblicato il 04/09/2016
Andrea Tornielli
Vatican City
“Let me talk to Ronald!” Mother Teresa of Calcutta, the apostle of the poorest of the poor, whom Francis is elevating to the sainthood in St. Peter’s Square this morning, had a knack for achieving the impossible through the sheer power of her faith. Staffan de Mistura, special envoy to the UN Secretary for Syria knows this all too well. De Mistura was formerly the Italian government’s deputy minister of Foreign Affairs. Four years ago, he talked about everything he had been witness to at the Rimini Meeting.
In was 1986 and the majority-Christian Sudanese city of Juba was under siege, its population worn out and starving to death. Guerillas had surrounded it and the Sudanese government was doing nothing to address the situation. De Mistura was working with the World Food Programme in Khartoum, the country’s capital. A plane needed to be sent with provisions but the guerrillas had SAM7 heat-detection missiles that had already destroyed two aircraft. One evening, De Mistura said, “Mother Teresa of Calcutta turns up in my office. I didn’t know her and indeed did not recognise her. She had a nun called Mirtilla following close behind. Mother Teresa spoke in a rather direct way, saying: ‘I am here to help. I was at Castel Gandolfo yesterday, the Holy Father John Paul II was listening to the BBC and want to try to save the city of Juba. I was on my way to Kenya to visit my community there, so I decided to stop by. What can I do? Tell me what the problem is’.”
The WFP official briefly described the problem to her. “Too complicated,” Mother Teresa said, “Let me talk to the Sudanese President who is preventing the plane from taking off, or with the guerrillas.” To which De Mistura replied: “He isn’t here. He’s in America right now.” The saint-to-be answered: “No problem, let’s speak to Ronald. He’s a good person.” “Who?” the diplomat responded. “Ronald Reagan and his wife too. Get him on the line right away.” De Mistura used the radio to contact the White House switchboard. “Good afternoon, this is De Mistura from the World Food Programme calling, I have Mother Teresa here with me, she’d like to speak to Ronald Reagan.” To which the operator replied: ‘Listen, Napoleon and Julius Caesar already called today… oh yes, of course, of course… all the best’.
The man insisted and asked to speak with the official on duty. “They put him on and he said to me: ‘Listen, I don’t have time to waste. Tell me the first occasion, time and place, when Mother Teresa met President Reagan.” Sister Mirtilla had a little green book which she checked and immediately responded: on 7 February when the church was inaugurated in Washington. At this point,” De Mistura said, “our office friend called me Sir, which sounded a bit more respectful and said to me: ‘Listen here a minute, you also need to tell me when was the last time Nancy Reagan met Mother Teresa.’ Mirtilla said: ‘Well it was in New York, when that hospice was inaugurated.” Then there was silence. He makes a phone call. After which he informs me: “The President would like to speak to Mother Teresa but in exactly one hour, at the embassy.”
De Mistura and Mother Teresa rush to the US embassy. But it is closed as it’s a public holiday. “We rush to a cocktail party, with Mother Teresa in the World Food Programme car.” The ambassador doesn’t believe it at first but then sees an impatient-looking Mother Teresa in the car. They rush to the embassy. While everyone waits for the phone call, the future saint gets everyone to pray, rosary in hand, including the marines. “The phone rings and the ambassador jumps up and answers it: “Mr. President… it’s George, it is a great pleasure to speak with you… yes, I know, Mother Teresa is here, let me put her on.” She speaks to Ronald Reagan as if were a school boy: ‘Now, look here…but… how did you say?… but we need to act… do you promise?… you’ll send me a telex to confirm?’ I asked Mother Teresa: ‘What happened?’ ‘Well, he said he agrees and that he’ll put pressure on the Sudanese president to let this plane take off. Unfortunately, the president is already on his way to the United Nations in New York, but he’s sending a man by the name of George Bush to contact him at the United Nations.”
Ronald Reagan’s telex reached the next morning: “I did what you asked me to do Mother Teresa, I sent my deputy, George Bush, he spoke with the Sudanese president, who never ever, ever, tried to stop the plane.”
“The plane took off,” De Mistura said, “we took precautions – we had a decoy plane flying high so that the missiles pointed at it, while an old DC9 with Mother Teresa on board and loaded with food supplies landed in Juba. From that moment on Juba did not come under siege again. We can put our all into something but it takes that extraordinary power of concrete faith that Mother Teresa taught us.”
*Marrë nga Revista La Stampa e Vatikanit, botuar më 2016 – Ky rast është përmendur edhe në disa media amerikane gjithashtu.
