Vjollca Tiku Pasku
SHPIRTI IM I LIRË
Shpirti im i lirë është një pikëz, një frymë uji,
brenda ujëvarës së krehur nga shkëmbinjtë,
teksa thyejnë pasqyrën e lëngët nga flokët e gjatë.
Shpirti im lundron me rrjedhën, për të kërkuar një gjethe,
një rreze vargu, për tu ngjitur lart në hapësirë.
Nuk e di si u ngjita në fustanin e bardhë të pulëbardhës
ku dëgjoja meloditë e qiellit, valë valë zëra zogjsh
dhe ndalova në folenë e lartë me fije ari natyror,
ku çuk, çuk, dëgjohej kërcitja e sqepave të lindjes së jetës,
sy plotë dritë e krahë albatrosësh që bëheshin të fortë.
Burimi i qiririt të dritës tek shpërndahej më rrëzoi,
tek një gjemb trëndafili, që më mbuloi me petale.
si flutur e mërzitur prita gjatë, vesën e mëngjesit,
pa ditur sa shpirtra ëndrrash vinin e puthnin me dëshirë,
gjurmët e gjumit për të krijuar një tokë-qiell pa dhimbje.
Shpirtin tim, një copëz qiell e kamë lënë të lirë nëpër gjithësi,
në dritën e gëzimit, fluturon e qan në errësirën e mërzisë,
udhëton me erën e kohës borës dhe vullkaneve të jetës.
Mburojë kam diellin e besimit, tufat e fijeve të dritës mirësi,
që më reflekton në sy lirinë unë jetën me këngët e saj.
KUR JAM NË NATYRË BËHEM FËMIJË
Kur sytë e mi ngjyhen me gjelbërim,
magji e natyrës më shndërron fëmijë,
luaj me gjethet, këndoj me bilbilat në ligjërim,
dua të prek kufijtë e mrekullisë botës,
si zog krijuar me aromë trëndafili e dashuri.
Petalet e luleve më ngjallin një emocion,
regëtimat e zemrës poetike më lindin një varg,
kaltërsia e madhe, një ëndërr më dorëzon,
sikur hëna e bardhë më zbret në dorë
dhe luan tingujt e yjeve, që vallëzojnë larg.
Teksa luaj e gazmoj në gjerdanet e blerta,
shikoj përmes lëvoreve të pemëve shekullore,
buzët jeshile lyer me rrëshirë më puthin me endje,
kaçurrelat e degëve më përkëdhelin me ëmbëlsi,
ndihem frymë e natyrës, mes erërash gazmore.
IDA DHE ISIDORI
(Në çastet e fundosjes së Titanikut)
Kur shtretërit e akullt ujor të ajsbergut,
po thithnin ngadalë, Titanikun e madh,
dy zëra të ëmbël kuvendonin para direkut,
me pëshpëritjet e tyre në qiellin dëshmitar.
Të dua,- i thosh ajo me shpirt të vagëlluar,-
më dhe pijen e dashurisë, për në amshim
sytë e tu, aurora e drite më kanë ndriçuar,
shpirti yt zambak i artë, medaljon i gjirit tim.
Dua të jemi bashkë në të tjera përjetime,
kur të kthemi në dritë, të ngjitemi në yllësi.
Në gjoksin tënd, do ruaj zemrën time,
qielli, deti, toka janë të gjitha tek ti…
E dashur, je harmonia më e ëmbël për mua,
smeraldi i qiellit të sodit ecjen në sy,
hajmali e fatit, dëlirësi e ditëve, ti grua,
buzët mjaltë, fryma me cicërima e mirësi.
Të dua më shumë në këto çaste fundore,
perla ime e ngjyer me vesë trëndafilash,
janë të pafuqishme kthetrat e vdekjes mizore
kur na pret parajsa me lule e këngë bilbilash.
Uji i detit xheloz, për këtë dashuri hyjnore,
hapi krahët e errësirës, rrëmbeu dritën njerëzore.
Dërgoi për publikim, Gjin Musa, gazetar
